vrijdag 25 juli 2014

Het is alsof de duivel ermee speelt

Vaak zijn mijn oneliners gericht op positieve ingesteldheid. "The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams". Eigen verantwoordelijkheid is de basis van onze cultuur. Je leven in eigen handen nemen. Niet hopen op "een beetje" geluk, maar geluk keihard afdwingen.
Je karma is wat jij ervan maakt.

Dat mag allemaal zo zijn, maar wat nu als het dubbeltje de verkeerde kant opvalt? Als je een tragedie moet meemaken, waar bovendien geen eind aan lijkt te komen? Vriend Ferry schrijft over clochards in zijn blog over Parijs. Duidelijk niet de droom van deze mensen, maar wel hun toekomst.

Geluk en pech zijn de keerzijde van het dubbeltje. Soms kun je het omvallen beïnvloeden maar soms ook niet. Het is maar hoe je met geluk of pech omgaat wordt dan vaak gezegd. Dat is misschien zo, maar ze zijn niet hetzelfde. Luxe problemen zijn van een geheel andere orde dan misère, zeker als het pech op pech is. Er schijnt geen licht aan het einde van de tunnel als alles zwart voor je is. Voorlopig is de enige houvast de schouder om uit te huilen.

vrijdag 11 juli 2014

Genieten van de reis is minstens zo belangrijk als de eindbestemming bereiken

 Natuurlijk is het een ontgoocheling. Nederland rest de troost finale. Een vreemd woord voor een voetbal wedstrijd van twee landen die bij de beste vier van de wereld zijn geëindigd. Buiten de vraag of het ons troost biedt. Wel het moment van afscheid nemen. Dan begint meteen de herinnering.

De herinnering aan heroïsche momenten. De herinnering aan een gezellige tijd. Alleen of in een groep voor de buis, het projectiescherm of langs het veld. Genieten van wedstrijden of van verveling in slaap vallen. Is dat niet het doel van het WK voetbal? Plezier, spanning, teleurstelling, vreugde etc. etc. bieden aan miljoenen mensen over de gehele wereld. Misschien dat deze eindbestemming "plezier bieden", in ieder geval in Nederland, dan toch bereikt is?